Ik moet me maar even niet afvragen hoe lang het geleden is sinds mijn vorige blog… te lang, in elk geval. En eigenlijk is het dan absurd dat ik juist nu weer wat schrijf. Terwijl ik tot over mijn oren in de organisatie zit van zowel mijn leerlingenuitvoering als mijn cd-presentatie. 

De leerlingenuitvoering, dat is in zekere zin natuurlijk routine, een jaarlijks terugkerend feestje waar ik wel veel werk aan heb, maar als de te zingen muziek eenmaal is uitgezocht, zijn het vooral de leerlingen die aan de slag moeten met instuderen.

Wat vliegt de tijd, en ik kom er veel te weinig aan toe deze blog regelmatig bij te houden. Maar goed, nu is het weer zover.   De spreekwoordelijke inkt van mijn vorige blog was nog niet droog, toen ik het bericht hoorde van het overlijden van bariton Dietrich Fischer-Dieskau. Hij was een van de grootste liedzangers van de twintigste eeuw, maar hij was meer dan dat. Ook als operazanger maakte hij furore, en hij schreef verschillende boeken over zingen en zangrepertoire. Bijzonder aan zijn zingen was de combinatie van verstaanbaarheid, klankkleur en expressie.

Gisteren was de grote dag: mijn leerlingenuitvoering. Het is een gek gevoel vandaag, dat na al die maanden van voorbereiding, weken van hard studeren, en dagen van laatste loodjes, het nu allemaal achter me ligt.   Maar het voelt heel goed, want het was een fantastische middag! Een paar uren die in een roes voorbijgaan: de zaal inkomen, alles op zijn plek zetten, de laatste repetities met Henriëtte (de pianiste), het publiek dat binnenkomt, en dan de uitvoering zelf, die voorbij is voor hij begonnen lijkt.

Het is op het moment lekker druk. Natuurlijk met de voorbereidingen voor de leerlingenuitvoering, deze week zijn de eerste gezamenlijke lessen gepland voor het oefenen van duetten, en daar heb ik altijd erg veel plezier in, dus daar verheug ik me op. Verder beginnen ook de nieuwe leerlingen wat vertrouwd te raken, we beginnen elkaar te leren kennen en dat is plezierig. Praktisch is er het een en ander gebeurd. Niet alleen heb ik nu een flink drukker rooster, ik zoef nu naar de lespraktijk toe (en na de lessen weer naar huis) op mijn soepele nieuwe fiets. Verjaardagscadeautje van mijn moeder (tja, ik werd dan ook 50). Verder is het af en toe nog wennen aan de nieuwe automatische deur die Chris heeft laten installeren, maar ik vind het zelf wel erg makkelijk (behalve hem van buiten met de sleutel en de hand openen, dat gaat zwaar). Mijn zoekgeraakte vest is nog niet boven water, ik pijnig mijn hersens om te bedenken waar het kan zijn, het hing al maanden vrijwel ongebruikt aan de kapstok in de serre. In de zomermaanden hang ik het over de harp om de snaren tegen de zon te beschermen, en heel af en toe trek ik het zelf eens aan. Het lijkt erbij te horen, eens in de zoveel tijd verdwijnt er iets spoorloos. Zo ben ik eens een veelgebruikt lesboek kwijtgeraakt. Maar ook vond ik laatst een duet terug dat ik al twee jaar als verloren beschouwde… dus wie weet, komt ook het vest nog te voorschijn. Afgelopen donderdag heb ik een inspirerende workshop gevolgd bij Jan Kortie, waar ik onder meer voor ‘publiek’ (mijn mede-workshoppers) geïmproviseerd heb, spannend maar erg leuk. Velen van jullie zullen de komende weken wel het een en ander uit deze workshop aangereikt krijgen – alles begint met het zeggen van JA op zoveel mogelijk manieren (volumes, toonhoogtes, intonaties, etc.), op zoek naar de manier die voor jou nu klopt. Daarin komt je eigen persoonlijke stem te voorschijn. In mijn vorige bericht meldde ik al dat ik de achtjarige Lieke gecoacht heb, waarna ze de halve finale van Kinderen voor Kinderen won en nu voor de Provincie Utrecht gaat uitkomen in de televisiefinale. Voor wie het in de Nieuwsbode gemist heeft: de uitzending is a.s. zaterdag 7 april om 17.45 uur op Nederland 3. Kijken hoor! Vanmiddag trof ik in het dorp Maria, de eigenaresse van het atelier waar ik elke zomer mijn ZomerZangVierdaagse geef. Ze vertelde dat het atelier verbouwd gaat worden (het dak moet nodig vervangen, en dat belooft een flinke klus te worden). Zoals dat gaat met aannemers en met klussen die het van mooi weer moeten hebben, is dat lastig vooruit in te plannen. Omdat er zowel bij haar als bij mij nog andere factoren meespelen die een planning moeilijk maken, hebben we besloten dat er deze zomer geen ZomerZangVierdaagse komt. We slaan gewoon een jaartje over en hebben dan volgend jaar  een prachtig vernieuwde ruimte tot onze beschikking. Ik denk nog na of ik misschien iets anders organiseer, eventueel op een andere plek, maar dat is nog een heel vaag plan. Voorlopig gaat mijn aandacht natuurlijk vooral naar de voorbereidingen voor de uitvoering op 28 april. De affiche is klaar (met dank aan Manuela!), de muziek is naar de pianiste opgestuurd en iedereen is druk aan het studeren. En zondag, eerste Paasdag, zing ik samen met Patricia, mijn eerste en belangrijkste zanglerares, duetten in een kerkdienst in het UMC. Wij maken allebei deel uit van een groep die om beurten tijdens de zondagsdiensten in het ziekenhuis de voorzang verzorgen (wordt altijd zeer gewaardeerd door patiënten en familie), en het is inmiddels een traditie geworden dat we met hoogtijdagen samen zingen. Deze keer heb ik gekozen voor enkele delen uit een mis van Paul Chris van Westering. Zeg je nu: nooit van gehoord? Hij zette Annie Schmidts versjes op muziek, zoals Dikkertje Dap, Een tante en een oom in Laren, Het Fluitketeltje en Stekelvarkentjes Wiegenlied. Dat is even heel andere koek… Een fijne passie- en paastijd toegewenst met veel muziek!