Lysan: Post geplaatst op zondag 2 maart 2014 17:02
Ik moet me maar even niet afvragen hoe lang
het geleden is sinds mijn vorige blog… te lang, in elk geval.
En eigenlijk is het dan absurd dat ik juist nu
weer wat schrijf. Terwijl ik tot over mijn oren in de organisatie zit van zowel
mijn leerlingenuitvoering als mijn cd-presentatie.
De leerlingenuitvoering, dat is in zekere zin
natuurlijk routine, een jaarlijks terugkerend feestje waar ik wel veel werk aan
heb, maar als de te zingen muziek eenmaal is uitgezocht, zijn het vooral de
leerlingen die aan de slag moeten met instuderen. |
|
Lysan: Post geplaatst op donderdag 7 juni 2012 12:46
Wat vliegt de tijd, en ik kom er veel te weinig aan toe deze
blog regelmatig bij te houden. Maar goed, nu is het weer zover.
De spreekwoordelijke inkt van mijn vorige blog was nog niet
droog, toen ik het bericht hoorde van het overlijden van bariton Dietrich
Fischer-Dieskau. Hij was een van de grootste liedzangers van de twintigste
eeuw, maar hij was meer dan dat. Ook als operazanger maakte hij furore, en hij
schreef verschillende boeken over zingen en zangrepertoire.
Bijzonder aan zijn zingen was de combinatie van
verstaanbaarheid, klankkleur en expressie. |
|
Post geplaatst op zondag 29 april 2012 16:04
Gisteren was de grote dag: mijn
leerlingenuitvoering. Het is een gek gevoel vandaag, dat na al die maanden van
voorbereiding, weken van hard studeren, en dagen van laatste loodjes, het nu
allemaal achter me ligt.
Maar het voelt heel goed, want het was een
fantastische middag! Een paar uren die in een roes voorbijgaan: de zaal
inkomen, alles op zijn plek zetten, de laatste repetities met Henriëtte (de
pianiste), het publiek dat binnenkomt, en dan de uitvoering zelf, die voorbij
is voor hij begonnen lijkt. |
|
Lysan: Post geplaatst op maandag 2 april 2012 16:54
Het is op het moment lekker druk. Natuurlijk
met de voorbereidingen voor de leerlingenuitvoering, deze week zijn de eerste
gezamenlijke lessen gepland voor het oefenen van duetten, en daar heb ik altijd
erg veel plezier in, dus daar verheug ik me op. Verder beginnen ook de nieuwe
leerlingen wat vertrouwd te raken, we beginnen elkaar te leren kennen en dat is
plezierig.
Praktisch is er het een en ander gebeurd. Niet
alleen heb ik nu een flink drukker rooster, ik zoef nu naar de lespraktijk toe
(en na de lessen weer naar huis) op mijn soepele nieuwe fiets.
Verjaardagscadeautje van mijn moeder (tja, ik werd dan ook 50). Verder is het
af en toe nog wennen aan de nieuwe automatische deur die Chris heeft laten
installeren, maar ik vind het zelf wel erg makkelijk (behalve hem van buiten
met de sleutel en de hand openen, dat gaat zwaar). Mijn zoekgeraakte vest is
nog niet boven water, ik pijnig mijn hersens om te bedenken waar het kan zijn,
het hing al maanden vrijwel ongebruikt aan de kapstok in de serre. In de zomermaanden
hang ik het over de harp om de snaren tegen de zon te beschermen, en heel af en
toe trek ik het zelf eens aan. Het lijkt erbij te horen, eens in de zoveel tijd
verdwijnt er iets spoorloos. Zo ben ik eens een veelgebruikt lesboek
kwijtgeraakt. Maar ook vond ik laatst een duet terug dat ik al twee jaar als
verloren beschouwde… dus wie weet, komt ook het vest nog te voorschijn.
Afgelopen donderdag heb ik een inspirerende
workshop gevolgd bij Jan Kortie, waar ik onder meer voor ‘publiek’ (mijn
mede-workshoppers) geïmproviseerd heb, spannend maar erg leuk. Velen van jullie
zullen de komende weken wel het een en ander uit deze workshop aangereikt
krijgen – alles begint met het zeggen van JA op zoveel mogelijk manieren
(volumes, toonhoogtes, intonaties, etc.), op zoek naar de manier die voor jou
nu klopt. Daarin komt je eigen persoonlijke stem te voorschijn.
In mijn vorige bericht meldde ik al dat ik de
achtjarige Lieke gecoacht heb, waarna ze de halve finale van Kinderen voor
Kinderen won en nu voor de Provincie Utrecht gaat uitkomen in de
televisiefinale. Voor wie het in de Nieuwsbode gemist heeft: de uitzending is
a.s. zaterdag 7 april om 17.45 uur op Nederland 3. Kijken hoor!
Vanmiddag trof ik in het dorp Maria, de
eigenaresse van het atelier waar ik elke zomer mijn ZomerZangVierdaagse geef.
Ze vertelde dat het atelier verbouwd gaat worden (het dak moet nodig vervangen,
en dat belooft een flinke klus te worden). Zoals dat gaat met aannemers en met
klussen die het van mooi weer moeten hebben, is dat lastig vooruit in te plannen.
Omdat er zowel bij haar als bij mij nog andere factoren meespelen die een
planning moeilijk maken, hebben we besloten dat er deze zomer geen
ZomerZangVierdaagse komt. We slaan gewoon een jaartje over en hebben dan
volgend jaar een prachtig
vernieuwde ruimte tot onze beschikking.
Ik denk nog na of ik misschien iets anders
organiseer, eventueel op een andere plek, maar dat is nog een heel vaag plan.
Voorlopig gaat mijn aandacht natuurlijk vooral
naar de voorbereidingen voor de uitvoering op 28 april. De affiche is klaar
(met dank aan Manuela!), de muziek is naar de pianiste opgestuurd en iedereen
is druk aan het studeren.
En zondag, eerste Paasdag, zing ik samen met
Patricia, mijn eerste en belangrijkste zanglerares, duetten in een kerkdienst
in het UMC. Wij maken allebei deel uit van een groep die om beurten tijdens de
zondagsdiensten in het ziekenhuis de voorzang verzorgen (wordt altijd zeer
gewaardeerd door patiënten en familie), en het is inmiddels een traditie
geworden dat we met hoogtijdagen samen zingen. Deze keer heb ik gekozen voor
enkele delen uit een mis van Paul Chris van Westering. Zeg je nu: nooit van
gehoord? Hij zette Annie Schmidts versjes op muziek, zoals Dikkertje Dap, Een
tante en een oom in Laren, Het Fluitketeltje en Stekelvarkentjes Wiegenlied.
Dat is even heel andere koek…
Een fijne passie- en paastijd toegewenst met
veel muziek!
|
|
Lysan: Post geplaatst op woensdag 29 februari 2012 8:47
De voorjaarsvakantie zit er weer op, ik ben weer met frisse moed aan de slag gegaan en ik hoop jullie ook. Voor een deel van mijn leerlingen begint nu de grote voorbereiding voor de leerlingenuitvoering. Over twee maanden is het zover dus we hebben nog lekker de tijd. Ondertussen heb ik ook een gekke periode achter de rug. Eerst ging de bel kapot, toen deed de telefoon het niet meer, mijn scanner gaf het op, kortom: ik verloor mijn vertrouwen in de elektronica. Inmiddels doet de scanner op miraculeuze wijze weer wat hij doen moet, alsof er niks aan de hand is. |
|